Na 30 jaar zeilen in open bootjes, waarvan 20 jaar ook windsurfen, werd de overstap op een kajuitzeilbootje onvermijdelijk. Om voorzichtig te beginnen wou ik een klein jachtje kopen, en gezien mijn zwak voor oldtimers werd het een oudere Leisure 17...
Vanavond vertrekken we weer.
Mn dochter heeft de smaak (nog) te pakken, dus gaan we nog een keertje zeilen voor een paar dagen.
Bovendien geven ze eindelijk wat mooi weer, en dat maakt alles nog prettiger.
Het wordt een 5-daagse trip, ietswat gelijkaardig aan de voorbije tocht. Voordeel is dat we beiden nu de 'hindernissen' al wat kennen.
Toch heb ik er een nieuwe bestemming aan toegevoegd: Sint-Annaland. Kwestie van oefening in het berekenen van de getijden en stromingen, maar vooral ook omdat daar een Honda service center is ;-) (ik wil voor de buitenboord motor een spoelstukje aanschaffen zodat die gemakkelijker te reinigen is met een tuinslang).
Dinsdagavond zal dus een stop worden in Sint Annaland, met een bezoek aan de Marine-shop daar.
Gezien de getijden zal woensdag een stop worden in Bruinisse (we hebben pas tij mee in de namiddag). Hopelijk tref ik die sympathieke duitser weer, die ik vorige week leerde kennen.
Uit pure nostalgie plan ik dan een tochtje naar Brouwershaven, erg lang geleden dat ik daar nog geweest ben. Met wat geluk mag ik dan in de oude haven liggen, dat zou erg leuk zijn.
En als mooie afsluiter nog eens een stop in Herkingen Marina op vrijdagavond. Met wat geluk is het duitse koppel daar dan ook, dat me een afdekzeiltje beloofd had voor mijn Selia.
Al bij al een rustige 5-daagse, zodat er steeds wat 'shopping-time' is voor mijn dochter. Die wil een leuk boek over zeilen aanschaffen en zoals elke meid van die leeftijd vooral winkeltjes vol souveniertjes etc. bezoeken. En ik, ik schuim dan even alle "boat shops" af, op zoek naar een seinvlag nummer 1 en zo nog van die spullen die ik wil aanschaffen.
Op het onverwachte er op uit trekken, dat is pas vakantie voor mij, maar deze keer keer was het echt LAST MINUTE!
We planden om het slechte weer te ontvluchten en naar Avignon te rijden met ons vieren. Op het nippertje een camping gevonden, caravan uit de stalling gehaald, alles ingepakt en de route bekeken. Enige dat nog moest gebeuren was mijn stiefzoon oppikken bij zijn vriend. Onderweg was die stiefzoon totaal niet te genieten: "Wie gaat er nu op reis, da's oersaai.", "Mij is niks gevraagd, ik wil niet mee." en nog zo eentje: "Twee weken gamen, dat is pas vakantie, die zon en die campings interesseren me niks."...
Gevolg: mijn dochter wil wel wel en stelt voor om met mij te gaan zeilen, met de Selia. Van een verrassing gesproken zeg!
Dezelfde avond waren we al op de Selia. Alles ingeladen, en natuurlijk ook een hoop vergeten, maar bon, we zouden maar twee dagen weg zijn, daarna zien we wel.
Uiteindelijk waren we wel vier dagen weg! Mn dochter vond het zo erg leuk dat ze niet naar huis wou, maar de weergoden dwongen ons gewoon (en ook onze stapel vuile was, die werd ook wat groot).
Gelukkig had ik een paar dagen eerder een oplossing gevonden voor het koken: een plank in 'betonplex' die net achter de trede past, en de bak met kookgerei eronder afdekt. Op die plank past perfect het gasvuurtje dat bij de boot hoort.
De koelbox was natuurlijk ook weer mee, maar nu sliepen we met twee in de Selia en moesten we alles iets beter organiseren.
Uiteindelijk ging het allemaal perfect.
De eerste sluis, de Krammersluis, was een testje om te zien hoe we het met ons tweetjes zouden redden. Ellen was immers helemaal leek als het op zeilen aan komt, laat staan als het over schutten gaat, maar ze deed het alsof ze het al lang gewoon was...
Deze meeuw kwam ons bezoeken toen we 's morgen vertrokken uit Herkingen, richting Port Zélande. Ongelooflijk hoe dicht die durfde komen voor een stukje brood.
Sterker is eigenlijk de bruinvis die rond onze boot zwom, dat had ik nog nooit gezien! Maar we waren helaas te laat met de camera.
De steigers in Port Zélande, zo erg lang zeg! Even naar het WC wandelen kost je wel 5 minuten.
Ellen zeilde donderdag het volledige traject, ik werd gedegradeerd tot fokkemaat. Jaja, ze was echt in de ban van het zeilen.
Nooit gedacht dat die grote tafel, die ik gemaakt had, nog zou dienen tijdens een zeiltocht met mn dochter.
Bruinisse, nog zo'n woud van masten.
Slecht weer op komst, nu moeten we inderdaad huiswaarts.
Ik heb al enge dromen gehad over het solo-zeilen (zoals ik al in een eerdere post beschreef). Gelukkig enkel in mijn dromen, want tijdens de zeiltochtjes tot nu toe ging het allemaal behoorlijk vlot.
Nu vroeg ik me af hoe ik mezelf kenbaar kan maken als solo-zeiler aan andere watersporters, en dan vooral wanneer ik een haven of sluis nader. Kwestie dat ze weten dat ik net iets minder handig zal komen aanleggen, dan andere jachtjes.
Ik begon haast al een 'solo-vlag te ontwerpen toen ik een mailtje kreeg waarin sprake was van de '1-wimpel'. Ik ben dat prompt gaan opzoeken op internet en warempel:
"… met de 1-wimpel (solo vlag) in de achterstag.
Zij hadden zich ingeschreven voor de Eenzamenoordrace, 50 mijl solo zeilen van Almere naar Enkhuizen en weer terug op een en dezelfde dag."
Blijkbaar is de '1-wimpel ' een teken dat je solo zeilt.
Er is natuurlijk één bedenking die in me op komt: hoeveel mensen weten dit?
En blijkbaar ben ik niet de enige die deze bemerking maakt:
"Wie van de solo zeilers zeilt er met de nummer een vlag in de mast?
Zo ja , wat zijn de voordelen ?
Zo nee, waarom niet?
Ik ben hier gewoon heel nieuwsgierig naar, ik vaar zelf bijna altijd solo (niet dat ik al zo lang vaar, pas een jaar of twee) maar ik kan me voorstellen dat bij bruggen en sluizen men wat meer begrip voor je gestuntel tonen en je wat meer de tijd geven."
Een opmerkelijk antwoord:
"Het is inderdaad niet voorgeschreven en heeft geen enkele rechtskracht.
Toch heeft het voeren er van wel toegevoegde waarde.
De meer "ervaren" zeilers kennen de betekenis en weten dat een dergelijk schip soms op een "andere" manier manoeuvreert en aanlegt dan een "vol" bemand schip. Vaak beter omdat je een ervaren zeiler moet zijn om alleen te kunnen varen. Zelf voer ik, singlehanded varend, altijd sein wimpel één en help ik, als ik dat kan, een singlehanded zeiler met een lijntje bij het aanleggen en nodig hem of haar uit voor een borrel (wel een héle goede reden om die wimpel te gaan voeren!)."
Er is maar één manier om (snel) je boot te leren kennen: ermee varen.
Ik heb drie weken vrij en ook al zit de laatste dagen het weer tegen, elke kans die ik krijg grijp ik. Zo ook gisteren. Het werd een tripje naar de Krammersluizen en terug.
Optuigen, zeg maar: gereed maken, wordt stilaan een routine. Bij mijn Laser was dat ook zo en voor mezelf is dat de beste remedie tegen vergeten. Maar de routine was nog niet op punt, want eens buiten, toen ik het grootzeil optrok, zag ik dat ik de schoothoek nog aan de tweede reef had zitten (= laatste zeildag van de solo-vierdaagse). Gelukkig is de L17 rustig op zijn roer. Met een losgelaten helmstok en de motor in vooruit (stationair) blijft hij redelijk lang met de neus in de wind.
(Ditmaal geen geknoei aan de palen met de drukknoppen voor de steiger ;-) )
De Krammer was pal in de wind en het duurde makkelijk twee uur voor ik daar geraakte. Vaak moest ik ook vroegtijdig overstag voor de beroepsvaart. Helaas hebben enkele schippers van motorboten niet goed naar de reglementen gekeken, want zeker twee maal vertikten ze om uit te wijken, en ik kan op zo'n moment ook koppig zijn. Nog geen twee meter voor mijn boeg passeren ze dan.
(Over reglementen gesproken: blijkbaar mag uw natievlag NIET gevoerd worden aan de achterstag, ik moest dus een vlaggestok fiksen...)
Het plan was om de Krammer binnen te varen, weliswaar op motor, daar aan te leggen an de steiger, wat te eten en weer terug te zeilen, maar het was daar zo'n grote drukte dat ik dat idee maar liet varen.
Ik zal wel een andere keer oefenen op aanleggen.
Op de terugweg installeerde ik mijn 'automatische piloot' nog eens. Zo kon ik eens naar voor op de neus om mijn landvast al klaar te leggen voor het binnenlopen. Ik moet dan weerom aan de paal met de drukknop stoppen, en geknoei zoals de vorige keer wil ik niet meer hebben.
Toen de monding van De Vlije in zicht kwam draaide ik de 'Selia' in de wind en wou de motor starten... zucht, ging niet. Nogmaals. Weer niets. Derde maal: zwak gepruttel. Choke stond nochtans helemaal open. Misschien verzopen? Choke dicht en weerom. Nope. uiteindelijk dacht ik om even op de knijper van de brandslang te drukken. Yep, dat deed het wel. Zo'n situatie is solo net iets minder leuk, maar bon: alles verliep zonder brokken. Gek eigenlijk, want tijdens de vierdaagse startte hij steeds vlot.
Bij het binnenlopen moest ik dus alweer aan die palen stoppen om de steiger te kunnen openen. Ditmaal had ik, net zoals in de ochtend, een landvast vooraan op de kikker belegd en langs buitenom naar achter gebracht. Dat werkt best wel. Enige probleem nu was dat de wind met TUSSEN de palen duwde, daar waar de buitenboord motoren van andere boten uitsteken, en daar heb je nu eens niks houvast aan.
Maar het ging al bij al al vlotter.
Algemeen gezegd verliep de dag alweer netjes.
Die nacht droomde ik dat nu eens alles misliep: boten rammen bij het uitvaren, landvasten die loskomen, windstoten die de 'Selia' fel doen afdrijven bij het passeren van de oude sluis, anker dat de dieperik in gaat omdat ik het ankertouw was vergeten te beleggen... Te gek. Gelukkig is het niet andersom en lukt er niets, behalve in mijn dromen :D
Als het over een ligplaats gaat krijg ik het warm. Ze zijn steenduur en dat gaat er niet op beteren: veel vraag, weinig aanbod. (en dan durven ze nog beweren dat watersport niet zo populair is...).
Ikzelf voorzie twee opties: de jachthaven waar hij nu ligt, of naar Herkingen.
Natuurlijk heb ik dan meteen een paar bedenkingen, vragen, zeg maar.
• Wat is het minste kwade: zoet- of zout water?
• Moet hij best elk jaar op de kant, of maar om de twee jaar? Kan hij er ook nog minder vaak uit, laat ons zeggen om de drie jaar of zo? Is het echt nodig om hem in regelmaat op de kant te hebben?
• Klopt het, dat als hij er een winter uit is, de antifouling zowiezo vervangen moet worden omdat hij daarna niet meer werkt?
• Wat met de buitenboord motor? Ik zie er niet op tegen om die er elk jaar af te halen, maar het is geen eenvoudige klus, lijkt me: hij weegt zo'n 27 kg, en als ie los is en uit de handen glipt...
Bovendien is de bediening vanuit de kuip en zijn er eerst een paar (belangrijke) kabels die los moeten.
Eens thuis is het makkelijk om een onderhoud te doen.
• Waar hij nu ligt is een 50 minuten rijden van huis, Herkingen is 1u10 minuten rijden zoiets, dat telt ook mee.
Voor komende winter laat ik hem er alvast uit halen, in Schapenput, een haventje wat verderop. Dat is momenteel het minst dure en vlakbij. Logistiek moet dat immers ook nog realiseerbaar zijn. Hij moet dan echt wel opnieuw in de antifouling.
Daarna zal ik moeten beslissen waar hij zijn ligplaats krijgt.
Nog een flinke beslommering is die bediening van de steiger in de haven waar hij nu ligt. De laatste keer heb ik daar bijzonder liggen knoeien om bij de bedieningsknop te komen... In Herkingen komt hij langszij te liggen en dat vind ik bijzonder handig!
'Een beeld zegt meer dan duizend woorden' zegt men.
Hoeveel woorden vervangt dan een video-beeld? :D
Ik heb me een paar maanden geleden een digitaal fototoestelletje gekocht, eentje dat waterdicht is.
Het is geen erg hoge kwaliteit, maar kan wel tegen water, en dat is ook erg handig!
Nu probeerde ik er filmpjes mee op te nemen, en warempel: dat werkt prima!
De zeil-vierdaagse - solo - maakte één ding duidelijk: ik kan méér dan ik dacht, of misschien wil het gewoon zeggen dat een Leisure 17 een solo-boot is :D
Nee, het ging geweldig! Alls ging van het leien dakje. De sluizen waar ik zo bang voor was, gingen als vanzelf, maar daar zat wellicht het tijdstip voor iets tussen: De Krammersluis op zondagmorgen was om 07u15, en de Bruinisse sluis om 8u25 zoiets. Hehe, en dan nog helemaal in mn eentje.
Ik was zaterdag-avond buitengevaren in De Vlije, en ging overnachten aan de Krammersluizen zodat ik dat vroege uur kon halen. Van thuis uit kreeg ik een flinke hoeveelheid spahetti mee.
Zondagmorgen ging ik dan flink vroeg de sluizen door zodat ik al om 10u aan Herkingen was. Ik boekte daar twee nachtjes zodat ik zeker was van een slaapplaats. Nadien ging ik weer het water op voor een tochtje. De wind trok aan tot 13 knopen en omdat ik mn geplande toer niet zou kunnen afmaken meerde ik maar terug. Eens de haven in wou ik in alle rust aan mn avondeten beginnen toen er 7 vletten van de Brugse scouts binnen liepen. Animo verzekerd voor de rest van de avond!
Maandag was een totaal windstille en warme dag. Prima om te klussen en ik was niet te houden! Zelfs de mast haalde ik neer in mn eentje om het windvaantje te vervangen. Moet wel toegeven dat ik dat geen tweede keer doe in mijn eentje! (De meegekregen maststeun was veel te kort!)
Tegen 21u liep er alweer een groep scouts binnen, deze keer de 6e Sus Antigoon, allemaal meisjes, en eentje daarvan vond het nodig om haar boot helemaal te kuisen zodat er kabaal was tot 23u... en dat terwijl ik vroeg onder de wol wou omdat ik plande ontieglijk vroeg buiten te varen.
Na een babbel met een man, die ik al eerder ontmoet had, leerde ik dat ze voor dinsdag toenemende wind gaven tot wel 7 beaufort, en kans op onweer. Vroeg vertrekken kan wel eens een slimme zet zijn dus.
En zoals elke vier-daagse is die erg snel voorbij. Dinsdagochtend om 5u30 (jawel: VIJF uur DERTIG) startte ik de motor en zeilde naar de overkant: Bruinisse.
Tegen 6u15 arriveerde ik daar. De wind was die moment 11 knopen.
De sluis ging meteen open en ik kon er, alweer als enige, door.
De Oosterschelde op met één reef.
Tegen 8u30 bereikte ik de Krammersluizen, die gingen net open toen ik aangelegd had, dus kon er meteen in. Deze keer kwam er nog een jachtje bij.
Op de Volkerak zelf nam ik even een pauze en geraakte aan de babbel met een andere solo-zeiler.
Die wist te vertellen dat de Volkerak wel eens kon spoken, waaruit ik besloot om dan toch te kiezen voor twee reven. Dat was naderhand bekeken zeker slim.
Na een uurtje ging ik weer het water op. De wind was toen al toegenomen tot een 14 a 16 knopen.
Die tweede reef was zelfs geen luxe. Aan de wind kraag ik al flink wat helling, maar nadat ik wat kon afvallen, ging het flink vooruit.
Omdat het steeds harder ging waaien rolde ik de fok op. helaas is dan een tweede reef wat te klein. Gezien de golfslag liet ik het dan maar zo.
Tegen 11u liep ik De Vlije binnen en omdat er tot nu toe niks noemenswaardig verkeerd gegaan was, had ik er het volste vertrouwen in...
Tja, daar ging ik dan toch flink aan het knoeien om de knop voor de steiger te bereiken. Flinke zijwind, korte afstand tussen de wegdraaiende steiger en de bedieningspaal/knop... geknoei alom.
Gelukkig kwamen er uiteindelijk mensen helpen (na drie noodrondjes) en kon ik er voorbij.
Eind goed, al goed!
Dit weekend was een prima leerschool. Het zat me allemaal nog aardig in de vingers.
Ik ga er vanaf vandaag 4 dagen op uit, solo. Best spannend voor mezelf want een L17 is net iets zwaarder dan een Laser. Verschillende mensen gaven me al tips, en eentje dat nogal wat voor kwam was het voorzien van een stuk touw in het midden van de boot: "Handig voor in de sluizen", zei men.
Daar heb ik de voorbije nacht over zitten nadenken, en ik kwam op een idee. Ik maak een touw met twee oogsplitsen dat van de ene achterste kikker, langs de verstaging (langs buiten) onder de voorste kikker door loopt, en zo naar de andere achterste kikker. Midscheeps komen er twee stoppersknopen aan beide zijden. Tussen die stoppersknopen kan ik dan een landvast voorzien dat ik naar eigen wil dankzij de stoppersknopen midscheeps kan houden, of nu net niet. Hier zie ik wel mogelijkheden in.
Plan is om deze morgen nog wat voorbereidingen te doen: peil motorolie, blauw dekzeiltje over de giek om de kuip droog te houden (om te kunnen koken in de kajuitopening), een nieuwe reeks landvasten maken, een curryklem voor de fokkeschoot vervangen, en als het me lukt een hijslijntje voor een kegel. Tussen de palen van de box ga ik ook een touw spannen om het buitenvaren uit de box en binnenlopen te vergemakkelijken.
Na de werkjes, tegen de late namiddag of avond wil ik dan uitvaren richting Krammersluizen en overnachten aan de steigers daar (kant Volkerak) Ik vermoed dat dit toegestaan is, gezien de verschillende verslagen op internet van andere zeilers. "Overnacht voor de Krammersluizen en in de ochtend snel door. Nog even aangemeerd in de nieuwe haven van Bruinisse-Aquadelta om een seizoenskaart te aan te schaffen."
Zondagochtend hoop ik dan door een rustige Krammersluis te geraken zonder problemen en een dik uur later zou ik dan aan Bruinisse moeten liggen om alweer te versassen, hopelijk ook een rustig manoeuver gezien het vroege uur waar ik op mik. Als alles goed gaat moet ik toch rond 9u30 op de Grevelingen zijn. Bestemming is Herkingen en ik kan me niet voorstellen dat ik daar een dag voor nodig zou hebben, dus wat toeren op de Grevelingen zit er wel in. Zondagavond dan aanmeren in Herkingen en gelijk één en ander daar regelen want dit wordt de nieuwe thuishaven voor de Selia.
Maandag blijf ik op de Grevelingen en als ik alles goed bijgehouden heb in de blog kan ik voor dinsdag perfect inschatten hoeveel vaartijd ik nodig zal hebben om terug aan de huidige thuishaven te geraken. Maandag kan ik dus eventueel naar Ouddorp zeilen, of misschien de werkhaven in Bommenede of zo. Alles zal van de wind afhangen.
Dinsdag is het dan terugkeren geblazen. Ik heb de twee sluizen dan al een keertje gedaan, dus hoop dat het dan zeker zal lukken. Ik vermoed dat watersporters hulpvaardig zijn, dus er zal er wel eentje bij zijn die even mn landvastje wil vasthouden?
Weken, maanden zelfs, keek ik uit naar de komende week: de 'zeilweek'.
Plannen gesmeed, uiteindelijk zelfs een andere boot gekocht, de laatste dagen aan een behoorlijk tempo gewerkt aan die boot, aankopen gedaan, voorbereid, en dan... de allerlaatste ochtend voor het daadwerkelijke vertrek een e-mail: mn zeilmakker kan niet mee wegens familiale redenen.
De mokerslag die mijn dromen uiteen deed spatten.
Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging: teleurstelling, woede, gelatenheid... een mix van gevoelens.
Wat nu? Gezien de situatie bij mn zeilmakker thuis leek me het allerbeste om alles af te blazen. Elke dag afwachten of we alsnog een later vertrek gaan hebben lijkt me niet gepast. Een mens heeft maar drie weken vakantie en van die drie weken heb ik maar één week dat ik kan gaan zeilen, en dat is de komende week.
Helaas ben ik nog niet genoeg geoefend om al meteen met de Selia de Oosterschelde op te varen, of naar de Grevelingen te gaan zeilen, hoe graag ik dat ook wil. Risico's nemen ligt niet in mijn aard.
De weerberichten geven weliswaar een afzwakkende wind vanaf zondag, dus misschien waag ik het er toch op om een drietal dagen solo rond te trekken vanaf zondag, en morgen, zaterdag, de laatste voorbereidingen te treffen aan boord.
Speciaal voor deze zeilweek had ik ook mn dochter een week later laten komen: twee weken bij mij, in plaats van drie weken. Een behoorlijke tol eigenlijk, maar dat had ik er wel voor over.
Ik kan er dus enkel het beste van proberen te maken, in plaats van te gaan kniezen, niet?
Hoe meer verhalen ik tegenkom op internet, hoe meer interesse ik krijg om eens droog te vallen op de Oosterschelde. Blijkbaar is dat iets dat je gedaan moet hebben als Leisure-eigenaar.
We plannen dus om eens voor anker te gaan en droog te vallen.
Dat is meteen de moment om het onderwaterschip te bekijken en misschien de algen af te borstelen. (Antifouling wordt iets voor volgend voorjaar tenzij ik een plekje vindt waar hij een week op houten blokken kan staan.)
Ankeren op de Oosterschelde en overnachten... klinkt erg leuk, maar misschien zijn er zaken die ik in het oog moet houden? Twee ankers heb ik: een Danfoss en een paraplu-anker. Zal ik ze best allebei uitwerpen?
Heeft er nog iemand tips?
Yep, nog 3 dagen en we vertrekken voor een hele week met de Selia.
Toen ik met de Laser zeilde, lag die gewoon op de oprit en kon ik er gemakkelijk aan klussen. Dat is helaas nu wat wanders. Hij ligt een dikke 70 km verderop en ik moet dus proberen zoveel mogelijk doordacht te plannen.
De 12V-stekker (met te korte draad)
Er zijn nog een paar redelijk dringende zaakjes te doen: zo had ik o.a. de 12V-stekker, die in de steun van de kuip gemonteerd zat, verwijderd omdat zn draad te kort was.
Voorbije zondag wou ik dan de nagelnieuwe koelbox aansluiten in de stekker vooraan, bij de radio, maar dat is dus geen 12V stekker. Chuck...
Die 12V-stekker moet er dus weer in, en dat is het allereerste werkje voor vrijdag-avond.
Wat ik ook zeker wil fiksen, is het spannen van twee touwen tussen de meerpalen. Die maken het binnenlopen, als ik solo weg ben, wat veiliger en gemakkelijker. Ik kan dan met een pikhaak dat touw grijpen, naar voor lopen en zo eerst de neus aan de steiger vast maken.
De Selia en zijn versleten landvasten
De landvasten achteraan, die nu permanent vast hangen aan de kikkers, moeten aan de palen komen. Zo kan ik ze één per een met de pikhaak vanuit de kuip opvissen, en hoef ik dus niet uit te zwaaien naar elke paal om de Selia vast te maken. Eén en ander moet dus georganiseerd worden wat de landvasten betreft. Ik wil ze bovendien allemaal vervangen door nieuw touw met oogsplitsen (een splits lost nooit, een knoop daarentegen...he, Sam ;-) ). Het is geen prettig gevoel hier thuis te zitten in een zwaar onweer en te liggen denken aan versleten landvasten...
Wat we vrijdag ook zeker moeten fiksen is het blauwe dekzeil: daar wil ik een soort tentje mee maken dat gespannen wordt over de giek, naar de boorden toe zodat de kajuitingang open kan blijven en we alzo een droge ingang hebben waar we kunnen koken, en ook de kuip als plek kan dienen.
Verder die vrijdag-avond ook: peil motorolie, stuurkabels motor smeren met Teflon en een borglijntje voor het deksel van de ankerbak.
Als dat allemaal rond is, zal het al wel laat genoeg zijn.
Voor het probleem in de kastjes heb ik een oplossing gevonden: ik duw in de spitse bodem isomo buis, simpel en duurzaam!
Vandaag, zondag 3 juli, weer op stap met de Selia.
Mn dochter ging met plezier mee en ze was zeer hulpvaardig bovendien.
Eerst, alweer, wat klussen: de pas geverniste handgrepen en deurstijlen geplaatst, paar details gefikst, helmstok weer geplaatst, en daarna... een reef geknoopt.
Ik ken de Selia nog niet, weet niet wat voor wind hij kan hebben, en koos er voor om liever bange haas te wezen, dan natte haas :D Wellicht is zo'n Leisure haast onkenterbaar maar ik ben niet van plan dat uit te zoeken.
Rond 13u konden we eindelijk uitvaren. Flink geknoei om de box uit te varen met zo'n 10 knopen zijwind en een box van pakweg 7 meter zonder zijsteigertje. Dan met de wind pal achterop tot aan de paal dobberen om de steiger te kunnen bedienen. daar knoeide ik onwijs om tot aan die paal te geraken.
Eens voorbij de opengedraaide steiger passeerde ik (weeral) de tweede paal om de steiger te sluiten, maar een man in zijn kuip wat verderop had een afstandsbediening en sloot de steiger weer.
(Getver, zo'n afstandsbediening is haast GEEN luxe)
Een file eenden
Op weg naar het Volkerak zelf passeerden we de oude sluis en moesten behoorlijk inhouden voor een file eenden.
Eens buiten stuurde Ellen de Selia wat tegen de wind in zodat ik het gereefde grootzeil kon hijsen, vanuit de kajuitingang deze keer.
Daarna vlot de fok afrollen en de motor kon af.
De windvlagen hebben we gemeten en met eigen snelheid er af getrokken moesten die toch een 12 knopen zijn.
Dus met een wind van 12 knopen kan de Selia nog net een grootzeil met één reef hebben, samen met een volledige werkfok. Ging lekker eigenlijk, en Ellen genoot er echt wel van.
OK, de Selia is geen snel jacht, iedereen haalt ons in, maar ik genoot wel van het relaxe karakter!
Rond 14u draaiden we terug en een uurtje later tuften we het kanaaltje in. We bespraken op voorhand al hoe we gingen aanleggen, maar eerst moest ik dus weeral dat steigertje voorbij en ook nu weer vet knoeien aan de paal voor die bedieningsknop. Vanuit de kuip zat een koppel geamuseerd toe te kijken. Hopelijk hadden ze geen afstandsbediening, anders zou ik ze haast wat verwensen eerlijk gezegd.
De tweede paal, om het zaakje weer te sluiten, ging iets beter.
De box indraaien ging nog net, en Ellen deed het allemaal voortreffelijk.
Bovendien heeft Ellen een en ander gefilmd (Youtube).
Voorlopig hou ik de Selia op de plaats waar hij lag bij aankoop: Jachthaventje De Vliet bv. ik had al even met de havenmeester daar gepraat over een ligplaatsje, maar naast een box van NEGEN meter lengte voor de prijs van zo'n 750 euro per jaar, had ie geen passend plekje. Van de vorige eigenaar kan ik blijven liggen tot eind dit jaar. Daar ga ik dan maar even handig gebruik van maken.
Het Volkerak was voor mij nog onbekend terrein. Via Google bekeek ik het al even, en zocht ook even wat randinformatie op. Nu blijkt het een perfecte visplaats te zijn voor Snoekbaars... EEK! http://www.baitrebelsalmere.org/vislokatie/zeeland.htm
' Het Volkerak staat bekend om zijn grove snoekbaarzen en zeer grote snoeken.
Algemeen roofvissenbestand: grote snoekbaars, baars en grote snoek '
Ik en donker water vol vis is een slechte combinatie. Ikzelf kan het niet verdragen als ik niet kan zien wat er allemaal in het water zit rond mij. Gelukkig is de kans dat ik in het water sukkel met de Selia een pak kleiner dan met de Laser, en al zeker een pak minder dan met mijn surfmateriaal vroeger.
In elk geval heb ik een goed antwoord op de vraag die ik me stelde: kan je, en mag je, ankeren op het Volkerak? Ja dus, buiten de betonde vaargeul althans, maar dat lijkt me dan ook zeer logisch.
Morgen kan ik dus met mn dochter ergens voor anker gaan om rustig te eten en wat foto's te maken.
De dag van de maiden had ik de twee houten handgrepen losgeschroefd en meegenomen om te herstellen.
In beide handgrepen zaten vooraan twee verroeste, lange, schroeven gedraaid en mijn ervaring zei me dat dat meestal betekent dat één en ander flink aan het rotten is.
Helaas had mijn ervaring gelijk...
Epoxy was mijn redmiddel. Al sinds ik 16 was, nu zo ongeveer 30 jaar geleden dus, werkte ik met epoxy. Dat spul is heel vaak het middel bij uitstek voor mij.
De gaten in de reling had ik flink uitgekrabd en gedroogd (dank aan de weergoden die er vorige week even 34°c uit puurden) waarna ik de gaten volgegoten heb met epoxy zonder verdikkingsmiddel.
Nadien heb ik de relingen willen kaalschuren, maar één van de vorige eigenaars hadden die steevast behandeld met... epoxy. Van vlotjes wegschuren was dus geen sprake meer.
ik besloot om ze dan maar te vernissen.
Nu zitten er drie lagen op en blinken ze netjes.
Ik vernam via internet dat teak de neiging heeft om eender welke soort vernis af te stoten... een vierde laag ga ik me daarom maar besparen.
Waarschijnlijk rij ik dit weekend weer naar de Selia om deze handgrepen te monteren, netjes afgedicht met witte TEC7.
De zeilweek nadert intussen met rasse schreden. Ik heb nog een weekje de tijd om de belangrijkste zaakjes in orde te brengen.
