Plannen gesmeed, uiteindelijk zelfs een andere boot gekocht, de laatste dagen aan een behoorlijk tempo gewerkt aan die boot, aankopen gedaan, voorbereid, en dan... de allerlaatste ochtend voor het daadwerkelijke vertrek een e-mail: mn zeilmakker kan niet mee wegens familiale redenen.
De mokerslag die mijn dromen uiteen deed spatten.
Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging: teleurstelling, woede, gelatenheid... een mix van gevoelens.
Wat nu? Gezien de situatie bij mn zeilmakker thuis leek me het allerbeste om alles af te blazen. Elke dag afwachten of we alsnog een later vertrek gaan hebben lijkt me niet gepast. Een mens heeft maar drie weken vakantie en van die drie weken heb ik maar één week dat ik kan gaan zeilen, en dat is de komende week.
Helaas ben ik nog niet genoeg geoefend om al meteen met de Selia de Oosterschelde op te varen, of naar de Grevelingen te gaan zeilen, hoe graag ik dat ook wil. Risico's nemen ligt niet in mijn aard.
De weerberichten geven weliswaar een afzwakkende wind vanaf zondag, dus misschien waag ik het er toch op om een drietal dagen solo rond te trekken vanaf zondag, en morgen, zaterdag, de laatste voorbereidingen te treffen aan boord.
Speciaal voor deze zeilweek had ik ook mn dochter een week later laten komen: twee weken bij mij, in plaats van drie weken. Een behoorlijke tol eigenlijk, maar dat had ik er wel voor over.
Ik kan er dus enkel het beste van proberen te maken, in plaats van te gaan kniezen, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten