Nog een paar dagen naar de grevelingen

Van elke dag dat we konden gaan zeilen gingen we profiteren, dus trokken we er nog maar eens op uit.
Mn dochter had er nog steeds zin in, dus op maandagavond reden we weer naar de 'Selia'.

We plaatsten gelijk de nieuwe gordijntjes, en een erg handige opbergzak naast de ingang van de kajuit.







Dinsdag-ochtend zag er ronduit herfstachtig uit. Miezerige regen maar wel voldoende wind.  De dag voelde helemaal niet prettig aan en dat zou later blijken ook, het werd een rotdag: Ellen viel overboord bij het schutten in de Krammersluis.  Verder speelden we een deksel van de grootste kookpot kwijt, viel de stopper voor de leuvers van het grootzeil overboord en kreeg ikzelf de giek tegen mn hoofd.

Wat later wou de motor niet starten toen we de sluis van Bruinisse wilden binnenvaren, hierdoor staken zo'n slordige 30 boten ons voorbij.  Uiteindelijk startte de motor toch en wrongen we ons nog tussen de anderen de sluis binnen. Na de sluis van Bruinisse besloten we dan maar om daar de WSV-haven binnen te varen.

Woensdag was dan weer een windstille dag.  We gingen even een ankermanoeuvre doen om te zien hoe het anker het doet, en de ankerbol eens hangen, maar daarna besloten we de Marina van Bruinisse binnen te lopen en daar op zoek te gaan naar een boek voor Ellen.

Donderdag zeilden we naar Brouwershaven.  Zeker goede wind maar die stond pal op kop, dus het duurde behoorlijk lang voor we er geraakten.  Eens de haven binnen zagen we een nevenbeeld van onze Selia voorbij varen. Wat later meerden ze af achter ons. Het waren twee duitsers, maar veel van zeg waren ze niet.


Vrijdag zeilden we dan naar Herkingen, voor de laatste nacht. Wind half en ruim, de Selia op zijn best. Ter hoogte van de Grevelingendam kwamen we de, intussen bekende, bruinvis weer tegen en deze keer konden we hem wel filmen: ons filmpje op Youtube
We meerden af op ons favoriet plekje.  Het weer was al een heel stuk beter, maar zomeren deed het toch niet. De weerberichten wisselden voortdurend. Nu gaven ze beter weer vanaf zaterdag, en Ellen, die het reuze naar haar zin heeft wou er nog een dagje aan breien. We zouden dan maar een dagje Sint-Annaland aan de zeilweek toevoegen.

Zaterdag vertrokken we erg vroeg. Met een nog half slapende Ellen zeilden we naar Bruinisse. In de sluis geraakten we aan de praat met een koppel en die wisten te vertellen dat er in Sint-Annaland niks te beleven valt.  Als optie gaven ze Stavenisse of Zierikzee.  Intussen was de tij al aan het keren, dus eens de sluis uit legden we gauw aan en overlegden even.  Het werd geen van beiden. We zouden doorzeilen tot in Ooltgensplaat en daar overnachten.  Dus zeilden we naar de Krammersluis, de sluis waar Ellen het niet meer zo voor heeft.  Aan de Oosterschelde-zijde zette ik Ellen af aan de steiger, voer dan solo de sluis in, en aan de andere zijde pikte ik ze weer op.  In de sluis probeerde ik een nieuwe manier uit met het voorste landvast en dat werkte heel erg goed.

Eens de Krammer op zeilden we min of meer halve wind naar Ooltgensplaat.  Het was heel erg druk op de Volkerak!  Het duurde ook wel lang voor we onze bestemming bereikten. Eens je het kanaaltje indraait voor Ooltgensplaat lijkt het wel of je niemandsland binnen vaart.  Het haventje zelf kon ons toch niet bekoren en na wat inkopen wilden we dan ook weer uitvaren, en dachten we aan Dinteloord.  De wind was intussen flink toegenomen. Vlagen tot 18 knopen schatten we.  Op fok alleen en wind ruim zeilden we over. Net voor Dinteloord kreeg ik een wrang gevoel.  Een tijd geleden kreeg ik het advies om vaker mn gevoel te volgen en dat deed ik dan ook: we zeilen terug naar de thuishaven.
Ietswat halve wind ging het aan een behoorlijk tempo richting De Heen. Vlak voor de monding van de Vlije wilden we de rolfok oprollen en lap: het touw zat helemaal verward rond de voorstag!  Chuck!
Met Ellen aan de helmstok (dat doet ze intussen alsof ze al erg lang zeilt) kroop ik naar voor, knoopte het touw los en rolde de fok met de hand op.
Zo konden we alsnog binnenvaren.
Eens aangelegd bekeek ik die rolfok beter en ontdekte dat het systeem beetje bij beetje de spanner losschroefde!  De voorstag stond alweer een flink stuk los en deze keer had de spanner niet veel meer nodig of de hele boel kwam los en donderde naar beneden.  Mn gevoel had dus niet gelogen: met dit probleem was ik erg blij om thuis te zijn en niet in de drukke sluis van Dinteloord.
We besloten om nog één nachtje in De Vlije te blijven en dan naar in te pakken en naar huis te rijden.

De zomervakantie zit er weer op... maar dit jaar heb ik dan toch een aardig stukje kunnen zeilen, en dan nog met mijn dochter!

Filmverslag op Youtube.