Een allerlaatste zeilweekendje voor dit seizoen...

Mn dochter wou absoluut doorzetten, en haar vriendin ook, dus ik werd schipper van dienst en de Selia kon weer het water op.
Zot zijn doet niet zeer, maar kan soms wel schade veroorzaken.  We konden pas uitvaren tegen 17u30.
Met één reef ging de Selia wat te traag voort, en gezien het nu al donker wordt om 19u moest ik me echt wel haasten om nog op tijd aan de Krammersluizen te geraken. De wind stond pal uit die richting, dus dat werd opkruisen.  Het laatste stukje dan toch maar de motor gestart want dit werd anders gekkenwerk.
Op de marifoon verstonden ze me niet door het lawaai van de wind en de motor.
Eens de sluis door was het echt al donker.  Naar Bruinisse ging bij halve wind echt lekker vooruit. De regen stopte en de maan kwam er even door. Prachtig zicht! Puur genieten was dat, maar ook een oog houden op de onverlichte boeien, want de stuurboord boei na de laatste verlichte bakboord boei is cruciaal, die moeten we absoluut ronden.
"Ja, ik denk dat ik ze zie, daar, die zwarte vlek..."  Chuck, de maan duikt achter de wolken...  "Is het zeker die stuurboord boei? Is ze spits?"... De kielen schuren over de bodem.  Paf, we zitten vast, en als een kimkieler vast loopt zit ie ECHT vast.  Bon, wat zijn de tijden van de tij? Even checken:  20u20 LW+ 9 minuten correctie voor Bruinisse LW dus om 20u29, net de moment dat we vast liepen. Dat is een geluk zeg!   Met wat uitproberen met de motor in achteruit en de kids op de preekstoel kreeg ik de Selia weer vlot en konden we de Grevelingensluis binnen.  Handig, die marifoon! Sluis was al open als we er aan kwamen.

Eens de sluis door kwamen we op een gitzwarte Grevelingen.  Nu heb ik Bruinisse Marina al vaak gepasseerd, maar zo plots die haven moeten binnenlopen bij complete duisternis is een heel andere zaak!
Plots doemt er een paal met bakboord markering op, pal op kop. Ik kon nog net uitwijken naar stuurboord en de palen volgen.  Oef, we zijn binnen.
Steiger E werd ons in de loop van de voorbije week toegekend.  We kozen uiteindelijk ook voor deze Marina omdat de kids absoluut in een tentje wilden slapen, en hier mocht dat wel voor een keertje.

Kreatief met ruimte :D

De dag erna, bij aanhoudende miezerregen keerden we terug. De havenmeester liet me weten dat ze tot kracht 6 voorspeld hadden. Dit wordt dus het ruigere werk. ik probeerde al uren op verschillende kanalen de weerberichten uit te luisteren, maar helaas: niks.
Eens buiten keek ik even naar die paal die we gisteren haast raakten. Staat die dicht tegen de stenen dam zeg!  Wij waren dus al aardig op weg op te stranden op die grote stenen dam!  Nachtzeilen is dus echt wel link zonder goede pillamp!
De ganse weg terug was in de miezerregen.
De wind was behoorlijk gedraaid en alweer haast geheel op kop.

We leken bovendien echt alleen op de wereld, op een zeiljacht na aan de Krammer was er geen kat onder zeil aan het varen.
De weg terug was ruig. Twee reven, aardige golfslag op de Volkerak, scherpe koers... ja jongens, dit was de limiet voor de Selia. De bestede stormfok zou nu al goed dienst doen!

De Vlije kwam in zicht. Motor op, zeilen neer, en binnenlopen.
Helaas was mijn aanlegmanoeuvre bij vlot 25 knopen wind geheel mislukt. De buitenbordmotor botste tegen de wal, de kielen raakten de bodem, we werden geheel in het smalste hoekje van de haven geduwd.  Ik verloor even alle controle en begon al te roepen op mn passagiers uit pure schrik voor schade. (zoals ik zo vaak hoor in sluizen etc., maar dat maakt het niet goed)...Sorry Anka en Ellen, ik was even in paniek aan het geraken.
Uiteindelijk kregen we de Selia op haar plek en konden we hem, bij gietende regen, uitladen en de zeilen er af.
Eind goed, al goed. Volgende week gaat ze op de kant voor een winterslaap ;-)

Mijn passagiers